سوته‌دلان میلانی و اینتری

فوتبال را احساس کنید.

فوتبال را احساس کنید.در مورد بازیکنان زیادی مطلب نوشته ایم و همه ما در برای بازیکنان زیادی مطلب خوانده ایم در ستایششان و در نقدشان و شاید در تحقیرشان.اما فکر می کنم دیگر نوبت فوتبال است.نوبت خود فوتبال است که به خاطر خودش مقاله در موردش نوشته شود.در ستایشش،در نقدش و در تحقیرش.

در دوران نوجوانی هر روز باید کار تکراری رفتن به مدرسه را انجام می دادیم ولی همیشه دلمان به شب رفتن مدرسه خوش بود به فوتبال های آخر شب و حتی به زنگ ورزش فردا صبح.وای بر آن شبی که تلویزیون فوتبال نداشت حتی نود هم نداشت.شب کسل کننده به صبح تکراری پیوند می خورد و با مجبور بودیم کار تکراری هر روز را انجام دهیم.

بیایید از خاطراتمان فاصله بگریم.برویم  در مورد تعریفات صحبت کنیم آنچه در مدرسه خوب بهمان یاد دادند.

فوتبال چیست؟  خب دو دیدگاه وجود دارد.

1-دیدگاه کسانی که از فوتبال متنفراند.فوتبال ورزشی است وحشیانه و بی هدف و البته سرکاری.

2-دیدگاه کسانی که فوتبال را دوست دارند.این گروه خودشان دو دسته اند کسانی که فقط فوتبال را دوست دارند و کسانی که عاشق فوتبال اند.در این دیدگاه فوتبال ورزشی است که مهم نیست بتوانی آن را بازی کنی .فوتبال چیزی است که از صدای گزارشگر هم می توانی آن را حس کنی و می توانی فردا صبح در حیاط مدرسه گلی که فلان بازیکن زده را با رویاهایت همراه کنی و خوشبخت ترین فرد روی زمین شوی.

از شما دوستان عزیز می خواهم در بخش نظرات  ما را همراهی کنید.اگر به شما بگویند فوتبال را با یک صحنه تعریف کنید.چه می گویید.

زیبا مانند پسرکی که با معلولیت و با کمک ماشین ها توانست اولین ضربه را به توپ جام جهانی 2014 بزند.

تلخ مانند مرگ بازیکن تیم ملی کامرون در وسط مستطیل سبز.

وحشتناک مانند گلوله باران شدن اسکوبار دفاع تیم ملی کلمبیا به خاطر فقط یک اشتباه در زمین چمن.

زجر آور مانند همکاری بزرگان فوتبال کلمبیا با دزدان و سارقان.

شیرین مانند خنده های فرزند رونالدو بعد از شناختن پدرش با مو های مثلثی.

محزون کننده مانند نگاه خیره الیور کان به مستطیل سبز بعد از اشتباه مرگبارش در مقابل رونالدو در فینال جام جهانی 2002

و زشت مثل سلاخی کردن همدیگر در بیرون چمن.

فوتبال ورزشی در از دل بریتانیا و از قلب برزیل برای سراسر دنیا است.برای بازی کردن و مسابقه دادن.برای بزرگ شدن و رویا پردازی کردن.برای عضق و تنفر و البته شاید کمی خشم.

می توان غم های زندگی را فراموش کرد ولی آیا می توان غم های فوتبال را هم فراموش کرد.

آیا می شود غم له شدن حدود 100 نفر از هواداران لیورپول را فراموش کرد.آیا  می توان اشک های هواداران برزیل بعداز تحقیر مقابل آلمان را فراموش کرد.می شود ننگ کالچوپولی را فراموش کرد.

فوتبال بسیار بزرگ است

و باید گفت

فوتبال همه چیز است

ولی

همه چیز هم جزوی از زندگی است

جزوی از ما.

و ما جزوی از ابر قهرمانان این جهان.

فوتبال فقط برای فوتبال بودنش خوب است.

همین.