آرسنال: آمیخته به «اگر» و «اما» (نوشته حمیدرضا صدر)
توپچی‌ها به قهرمانی لیگ می‌اندیشند، ولی نقاط مبهمی هم جلب نظر می‌کنند...
توپچی‌ها طی ده سال اخیر هرگز در صف دو تیم اول لیگ قرار نگرفته‌اند و رتبه‌شان طی پنج سال اخیر نشان دهنده روند ثابتی بوده: چهارم، سوم، چهارم، چهارم و سوم. در حقیقت آرسنالی‌ها به دور ماندن از جام قهرمانی خو گرفته‌اند.آرسن ونگر وارد نوزدهمین سال حضورش در آرسنال شده و هرچند در بدو ورودش بلافاصله توپچی‌ها را کنار منچستر یونایتد قرار داد و قهرمان لیگ کرد، ولی طی یک دهه اخیر آرام جلو رفته. به تغییرات ناگهانی اعتنایی نکرده و از خریدهای بیش از حد بزرگ پرهیز کرده. مدیریت او مبتنی بر دو چیز بوده: شکیبایی و روزآمد کردن تیم. او هنوز از معدود مربیان باشگاه‌های بزرگ به‌شمار می‌رود که جلوی رفتن ستاره‌هایش را - مثل سامی نصری، رابین فن پرسی و سسک فابرگاس - نگرفته و جوانگرایی دائمی - تئو ولکات تا فرانسیس کاکلین هر دو در هفده سالگی آرسنالی شدند - یکی از سرلوحه‌هایش باقی مانده.ونگر در این تابستان هم برغم آن که مقامات باشگاه از پر بودن خزانه حرف زدند و رقم 200 میلیون پوندی را برای خرید به رخ کشیدند - چیزی که در آرسنال سابقه نداشته - حریصانه راهی بازار نشده. یحیی سانوگو، کارل جنکینسن، لوکاس پودولسکی و آبو دیابی رسما باشگاه را ترک کرده‌اند و فقط یک بازیکن وارد شده: پتر چک.
نویسنده:حمیدرضا صدر
به ادامه مطلب بروید...
توپچی‌ها به قهرمانی لیگ می‌اندیشند، ولی نقاط مبهمی هم جلب نظر می‌کنند...
توپچی‌ها طی ده سال اخیر هرگز در صف دو تیم اول لیگ قرار نگرفته‌اند و رتبه‌شان طی پنج سال اخیر نشان دهنده روند ثابتی بوده: چهارم، سوم، چهارم، چهارم و سوم. در حقیقت آرسنالی‌ها به دور ماندن از جام قهرمانی خو گرفته‌اند.
آرسن ونگر وارد نوزدهمین سال حضورش در آرسنال شده و هرچند در بدو ورودش بلافاصله توپچی‌ها را کنار منچستر یونایتد قرار داد و قهرمان لیگ کرد، ولی طی یک دهه اخیر آرام جلو رفته. به تغییرات ناگهانی اعتنایی نکرده و از خریدهای بیش از حد بزرگ پرهیز کرده. مدیریت او مبتنی بر دو چیز بوده: شکیبایی و روزآمد کردن تیم. او هنوز از معدود مربیان باشگاه‌های بزرگ به‌شمار می‌رود که جلوی رفتن ستاره‌هایش را - مثل سامی نصری، رابین فن پرسی و سسک فابرگاس - نگرفته و جوانگرایی دائمی - تئو ولکات تا فرانسیس کاکلین هر دو در هفده سالگی آرسنالی شدند - یکی از سرلوحه‌هایش باقی مانده.
ونگر در این تابستان هم برغم آن که مقامات باشگاه از پر بودن خزانه حرف زدند و رقم 200 میلیون پوندی را برای خرید به رخ کشیدند - چیزی که در آرسنال سابقه نداشته - حریصانه راهی بازار نشده. یحیی سانوگو، کارل جنکینسن، لوکاس پودولسکی و آبو دیابی رسما باشگاه را ترک کرده‌اند و فقط یک بازیکن وارد شده: پتر چک
ونگر در تیم کنونی‌اش چیزهایی دیده که او را از خریدهای جنون آسا بازداشته. او اعتقاد دارد پسران کنونی‌اش به نقطه اوج شان - چه فردی و و چه گروهی - نزدیک شده‌اند. همان‌هایی که که طی دو فصل متوالی جام حذفی را بالا برنده‌اند. هسته اصلی تیم کنونی را بازیکنانی شکل داده‌اند که از سال 2012 پس از پیوستن رابین فن پرسی به منچستر یونایتد شد شکل داده‌اند. ونگر به ترکیب دو ستاره گران قیمتش - آلکسی سانچز و مسعود اوزیل - و درخشش غیر منتظره جوان‌هایش - کاکلین و دیوید بلرین - می‌بالد. او به این که بازیکنان بریتانیایی‌اش - جک ویلشر و آرون رمزی - شکوفا شده‌اند می‌نازد.
ولی آرسنال فصل یادآور قصه «دکتر جکیل و آقای هاید» بود: شخصیتی کاملا دوگانه و عملکردی به کلی متفاوت با هم. یکی بیش از حد خوب و یکی بیش از حد بد. توپچی‌ها پارسال طی 8 بازی اول فصل فقط دو بار پیروز شدند و پس از 12 بازی 15 امتیاز از چلسی عقب افتادند تا رویای قهرمانی خیلی زود بر باد رود. در حالی که در نیم فصل دوم به تداوم دست یافته و منچسترسیتی را با دو گل در خانه آبی‌پوش‌ها شکست دادند و لیورپول را با چهار گل در لندن و به چلسی و منچستر یونایتد هم باج ندادند و با هر دو تیم به تساوی دست یافتند. آن‌ها طی 18 بازی آخرشان در لیگ فقط دو بار شکست خوردند و در دیدارهای خارج از خانه سقوط نکردند. اما در همان «دوران تداوم» هم شکست 3-1 خانگی برابر موناکو در لیگ قهرمانان گریبان‌شان را چسبید و پیروزی 2-0 در فرانسه نتوانست جلوی حذف شدن‌شان را بگیرد.
حالا ژسنی رفته و پتر چک آمده. دروازه‌بانی که پس از پیتر اشمایکل بهترین سنگربان لیگ برتر بوده و برای آرسنالی‌ها هم پس از ینس لمان سنگربانی در کلاس جهانی به‌شمار می‌رود. ورود چک آبدیده باید به ثبات آرسنال بیفزاید. توپچی‌ها فصل پیش 15 گل طی نواخته شدن ضربات ایستگاهی دریافت کردند که این تعداد قاعدتا باید در این فصل کاهش پیدا کند و مترادف شود با کسب امتیازات بیشتر. ونگر در سایر خطوط بازیکنان شاخصی در اختیار دارد، ولی رقابت با چلسی و دو تیم منچستری برای قهرمانی دشوار به نظر می‌رسد. تیم او هنوز در خط حمله و خط میانی با چالش روبرو است. الیور ژیرو، ولکات و دنی ولبک مهاجمان خوبی هستند ولی در نبردهای سرنوشت ساز زهردار نشان می‌دهند. آرسنال هنوز جز کاکلین به عنوان مرد میانی که مدافعان را به مهاجمان پیوند دهد لنگ می‌زند و همه می‌دانند این بازیکن جوان توانایی بر دوش کشیدن این مسئولیت را ندارد.
با این وصف، فصل پیش رو احتمالا نخستین فصلی است که آرسنال پس از ترک هایبری و رفتن تیری آنری در صف مدعیان فتح لیگ قرار گرفته و گروهی از طرفداران اعتقاد یافته‌اند این تیم توانایی رقابت با چلسی و منچستری‌ها را دارند. در حقیقت بازگشت اعتماد به نفس به صف آرسنالی‌ها بزرگ‌ترین دستاورد فصل پیش - و با اهمیت‌تر از فتح دوباره جام حذفی - به‌شمار می‌رود. ورود ستاره‌های بین‌المللی مثل اوزیل، سانچز و چک همه را متقاعد کرده می‌توان قدمی رو به جلو برداشت، ولی «اگر» های پرشماری هم جلب نظر می‌کنند.
اگر زوج مرتساکر - کوشینلی فرسوده نشوند. اگر متیو دبوشی مثل پارسال آن قدر زود آسیب نبیند. اگر ویلشر، آکسلید چمبرلین و ولکات تداوم‌شان را حفظ کنند. اگر مایکل آرتتا و اوزیل دور از میادین در دستان پزشکان باقی نمانند. اگر بلرین، کایران گیبس و ناچو مانرئال در دفاع کنار کیفیت بازی‌شان را حفظ کنند. اگر سانچز مثل پارسال 52 بار از دیداری به دیدار دیگر راهی میدان شود و 22 گل بزند. اگر تیم 11 گل - از 36 گل دریافتی در لیگ - در پانزده دقیقه پایانی وارد دروازه نشود... و اگر آرسنال «آقای هاید» باقی بماند و «دکتر جکیل» نشود.
نویسنده:حمیدرضا صدر
