آیا فقط پتر چک مقصر بود؟(نوشته حمیدرضا صدر)

نویسنده:حمیدرضا صدر

به ادامه مطلب بروید...

آرسنال در اولین بازی فصل لیگ برتر انگلیس با دو گل در خانه مغلوب وستهام شد...

همان آرسنال قدیمی. همان آرسنال دیرآشنا. شکست در نخستین گام آن هم در خانه، یادآور همان آرسنال فصل پیش بود که طی دوازده دیدار اول فصل از کورس قهرمانی دور افتاد و هرگز نتوانست حفره کنده شده را پر کند. توپچی‌ها برابر وستهام بار دیگر چهره مستر ‌هاید خود را عیان ساختند و نشانی از دکتر جکیل نیامد. آرسن ونگر گفته بود: «... رقم زدن یک فصل خوب از چگونگی واکنش به نقاط ضعف تیم برمی‌خیزد». او از پیوستگی بازیکنانش ستایش کرده بود. از قدرت تصاحب توپ و حفظ آن، ارسال پاس‌های پرشمار و بی‌نقص و زدن نیش نهایی. ولی مردانش در داربی شمال لندن برابر نظم و سختکوشی خلل‌ناپذیر مردان اسلوان بیلیچ به زانو درآمدند.

توپچی‌ها در سراسر دیدار جان کندند تا رخنه‌ای به سوی دروازه وستهام ایجاد کنند و ناکام ماندند. نمایش مدافعان وستهام یادآور بهترین روزهای بیلیچ که طی حضورش در میدان - شامل بازی برای وستهام - مدافعی جنگنده بشمار می‌رفت، بود. همه انتظار دفاع جانانه‌ای از وستهام را داشتند، ولی زدن یک گل در هر نیمه برابر توپچی‌ها غیرمنتظره بود. آرسنال به در بسته کوفت و کوفت و مغلوب دو ضربه کویاته و زاراته هم شد. یکی با ضربه سر از قلب دفاع و یکی با شوت زمینی نه چندان محکمی‌ از پشت محوطه جریمه.

کانون لرزان آرسنال همان بازیکنی بود که او را قلب آرام‌بخش تیم قلمداد کرده بودند، مرد کهنه‌کار دروازه‌ها: پتر چک کبیر. قرار بود چک کبیر کیفیت آرسنال را ارتقا بخشد، ولی نبخشید. قرار بود او شعار «ما آمده‌ایم تا قهرمان شویم، ما آمده‌ایم قهرمان شویم» که روی سکوهای استادیوم امارات به گوش می‌رسید را عینیت بخشد. ولی همه چیز وارونه شد و آن شعار شیرین که تا دقیقه 43 که اولین گل وستهام به ثمر رسید به خاموشی گرایید و سرانجام با شکست 2-0 خانگی جایش را به نجواهای تلخی آمیخته به ناباوری داد.

چک کبیر طی ارسال توپ دیمیتری پایت خروجی نابخشودنی داشت و سپس برابر زاراته میخکوب شد، ولی نقش سایر بازیکنان آرسنال طی به ثمر رسیدن آن دو گل چه بود؟

قرار بود ناچو مونرئال بازیکن یارگیر کویاته باشد ولی کویاته با قدرت به هوا بلند شد و توپ را زودتر از چک درون سنگر بی‌دروازه‌بان نواخت. جایی که بار دیگر چالش قد بازیکنان آرسنال جلب نظر کرد. این که در صف توپچی‌ها فقط مرتساکر، کوشینلی و ژیرو قدبلند بشمار می‌روند و آرسنال در صف تیم‌های کوتاه قد لیگ قرار دارد. چنان که قد مونرئال 1/77 متر بود و قد کویاته 1/88 متر. قرار بود آلکس آکسلید چمبرلین زاراته را مهار کند، ولی طی به ثمر رسیدن گل دوم به آسانی مغلوب شد، همان لحظه‌ای که به نظر می‌رسید کوشینلی هم جلوی دید چک را گرفته بود.

خرده‌گیران در پایان جمله جان تری در ستایش از پتر چک را به طعنه تکرار کردند: «... چک 12 تا 15 امتیاز برای آرسنال به ارمغان خواهد آورد» و سپس افزودند: «... 3 امتیاز از آن امتیازها را کم کنید». ولی یادمان نرفته چه مدافعان بزرگی در چلسی برابر چک بازی می‌کردند: جان تری، کاروالیو یا ویلیام گالاس. همین‌طور یک خط جلوتر با مردان میانی مثل ماکه له‌له، فرانک لمپارد و اسین. در حالی که آرون رمزی، کاکلین و مسعود اوزیل برابر مردان خستگی ناپذیر وستهام نزول کرده بودند. سقوط کاکیلن برابر ریس آکسفورد بازیکن 16 ساله وستهام یکی از نقاط عطف بازی بشمار می‌رفت. کسی باور نمی‌کرد بیلیچ، بازیکن کم سن و سالی مثل آکسفورد را در قلب میانه زمین قرار دهد، ولی او شهامت قرار دادن آکسفورد در ترکیب اولیه‌اش را داشت. بیلیچ در تیم ملی کرواسی هم به جوان‌هایش فرصت شکوفایی داده بود و این نوجوان وستهام طی 57 دقیقه حضور در میدان با شایستگی کاکلین را مغلوب کرد : 94 درصد پاس کامل برابر 85 درصد پاس کامل کاکلین ، 4 پیروزی در رویارویی مستقیم برابر 3 پیروزی کاکلین.

بازی ضعیف الیور ژیرو در خط حمله آرسنال برابر وینستون رید و آگبونا دو مدافع میانی وستهام هم بار دیگر غیبت یک مهاجم نوک زهردار در آرسنال را عیان ساخت. ونگر در اواخر بازی تئو ولکات و آلکسی سانچز را روانه میدان کرد، ولی سرنوشت دیدار پیش از آن رقم خورده بود و دیر شده بود.

خنده نهایی به طرفداران وستهام و اسلاون بیلیچ تعلق داشت. آخرین باری که بیلیچ در خاک انگلیس از ته دل خندیده بود 21 نوامبر 2007 بود. شبی که او انگلیس را در رقابت‌های مقدماتی یورو 2008 در ویمبلی به رهبری استیو مک لارن 3-2 شکست داد که اولین شکست انگلیس در ویمبلی جدید بشمار می‌رفت. همان دیداری که کرواسی طی چهارده دقیقه آغازین دوبار دروازه انگلیس را گشود و هر چند انگلیسی‌ها بازی را به تساوی کشاندند، ولی پتریچ سیزده دقیقه به پایان گل سوم را هم زد. آن پیروزی بیلیچ با حالت غرورآسایش و آن گردن اشرافته و اعتماد به نفس بالا در یاد همه انگلیسی‌ها ماند و احتمالا تاثیر فراوانی بر انتخاب بیلیچ برای رهبری وستهام پس از سام آلاردایس داشت. 9 سالی از آن شب سپری شده بود که بیلیچ این بار در اولین حضورش به عنوان مربی وستهام در لیگ برتر، آرسنال به رهبری آرسن ونگر را به زانو درآورد. او پارسال روی نیمکت بشیکتاش راهی زمین آرسنال شده بود و مردانش فقط یک بار آن هم برابر ضربه آلکسی سانچز تسلیم شدند، ولی مردان او این بار توپچی‌ها را در نخستین دیدار فصل لیگ برتر به زانو درآوردند تا وستهام در نهایت ناباوری هر سه امتیاز را کسب کند.

سقوط آرسنال و توقف چلسی در نخستین روز با درخشش سوانسی، کریستال پالاس، لستر سیتی، واتفورد و وستهام همراه بود. یعنی می‌توان امیدوار بود شاید رقابت‌های لیگ برتر پرشورتر از فصل پیش دنبال شود.

 

 نویسنده:حمیدرضا صدر