چلسی؛ سرگیجه رده سیزدهم(نوشته حمیدرضا صدر)

نویسنده:حمیدرضا صدر

به ادامه مطلب بروید...

چلسی در خانه 1-2 از کریستال پالاس شکست خورد...

آخرین باری که دو تیم در سوم ماه می فصل پیش روبرو شده بودند، چلسی با تک گل ادن هازارد در انتهای نیمه اول پیروز شده و پیش از سه بازی پایانی فصل، عنوان قهرمانی لیگ را به چنگ آورده بود. اما دیدار چلسی - کریستال پالاس 118 روز پس از آن جشن قهرمانی جای دو همسایه لندنی را عوض می کرد. حالا همه چیز در آغاز فصل 16-2015 برای چلسی تلخ آغاز شده و تلخ هم ادامه پیدا کرده. تلخ. تلخ.

پیش از دیدار دو تیم جمله «صدمین بازی چلسی به رهبری مورینیو در استمفورد بریج» تکرار می‌شد و تکرار: صدمین، صدمین... همین طور جمله «دویستمین بازی چلسی در لیگ برتر به رهبری مورینیو»: دویستمین. دویستمین... ولی سوت پایان که به صدا درآمد کریستال پالاس 2-1 در استمفورد بریج پیروز شده بود و شایسته زدن گل‌های بیشتر هم به‌شمار می‌رفت. جایی که طرفداران پالاس جمله «از سی و سه سال در زمین چلسی پیروز شدیم، دقیقا از سال 1982» را بر زبان می‌آوردند. سی و سه، سی و سه.

نمی‌توان آن چه آلن پاردیو انجام داده را ستایش نکرد. پالاس از بدو ورود او در ژانویه 2015 طی 10 بازی دور از خانه به 8 پیروزی دست یافته که آماری خیره کننده است. مردان او در دفاع سازمان یافته بازی کرده بودند، در حمله بیباکانه زهردار ظاهر شده و در نبردهای تن به تن هم پیروز شده بودند. آنها بیش از آن که از مردان چلسی بیمی به دل راه دهند، برای آبی پوش‌های استمفورد بریج ترسناک به نظر می‌رسیدند. دمیان دلانی در قلب دفاع برابر دیگو کاستا فوق العاده ظاهر شد و هرگز برابر ادن هازارد احساس حقارت نکرد. باکاری ساکو هم در خط حمله ستاره میدان قلمداد به‌شمار می‌رفت. همان بازیکن سابق وولورهمپتون که بازیکن آزاد اعلام شده بود و پاردیو توانست استیو پریش رئیس باشگاه پالاس را به خرید او متقاعد کند. ساکو بود که گل اول را زد و پاس کلیدی را برای جوئل وارد مدافع راست پالاس ارسال کرد تا تیر خلاص را شلیک کند.

حقیقت این است مورینیو ورای برگرداندن چلسی به مسیر قهرمانی باید به پر کردن حفره‌های بیش از حد عمیق شده بیندیشد. خط دفاع فروپاشیده چلسی برابر باکاری ساکو و جوئل وارد مغلوب شد تا مردان مورینیو طی 4 دیدار 9 گل دریافت کند که یعنی 64 درصد همه گل‌هایی که چلسی در فصل 2005-2004 زمانی در اولین فصل مورینیو در لندن دریافت کرد. چلسی در آن فصل طی 38 بازی فقط 15 گل دریافت کرد. برانیسلاو ایوانوویچ کماکان سردرگم به نظر می‌رسید و غیبت کاپیتان جان تری چیزی را حل نکرده بود و ترکیب کورت زوما و گری کاهیل صلابتی دربرنداشت. نمانیا ماتیچ شبحی از هافبک دفاعی قاهر فصل پیش - احتمالا بهترین در اروپا و نه فقط در لیگ برتر - به‌شمار می‌رفت. نزول او بود که به مردان چلسی شهامت حمله بیشتر و بیشتر را داد. گل اول پالاس برگرفته از فضای خالی بود که ساکو از آن بهره برد و کورتوا را به زانو درآورد. آشکار بود که مردان آلن پاردیو می‌دانستند می‌توانند به قلب دفاع میزبان بتازند. سسک فابرگاس هم نمی‌توانست برابر آماج هجوم مردان پالاس به یاری ماتیچ برخیزد. به همین دلیل مورینیو در آخرین ساعت فصل نقل و انتقالات کماکان به دنبال مرد میانی چند وجهی در حمله و دفاع مثلا مثل پل پوگبا می‌گردد.

اما این همه دشواری‌های مورینیو به‌شمار نمی‌رفتند. مردان تهاجمی چلسی هم نیشی برای زدن نداشتند. ادن هازاد تلاش فراوانی انجام داد، ولی نقشی در تغییر جریان بازی نداشت. تلاش‌های پدرو تا پیش از سانتر فوق العاده توپ برای فالکائو بی ثمر بود و فالکائو - آمده جای ویلیان - هم افسوس خورد که گل تماشایی‌اش چیزی را تغییر نداد و مدافعان آبی پوش بلافاصله - کمتر از دو دقیقه بعد - آن را برباد دادند... نکته بسیار طعنه آمیز این بود که مورینیو برای بیرون آمدن از باتلاق پالاس راه و رسمش را - تا حد بسیاری مستاصلانه - عوض کرد و به چیزی روی آورد که بندرت از او دیده بودیم. او برای رهایی از باتلاق پالاس به جوانان گمنامش دل بست. به روبن لوفتوس چیک 19 ساله که جای ماتیچ راهی میدان شد. به کندی مهاجم برزیلی 19 ساله که جای آزپیلیکوئتا در دفاع چپ قرار گرفت... ولی این تغییرات نامتعارف هم گره گشا نبودند.

دوباره به جدول نگاه می‌کنیم و باور نمی‌کنیم برابر چلسی چه اعدادی آمده. 4 بازی، 4 امتیاز با 8 امتیاز کمتر از منچسترسیتی، در حالی که هنوز در اگوست بسر می‌بریم. وقتی سوت بازی چلسی - کریستال پالاس به صدا درآمد مردان مورینیو در رده دهم قرار داشتند و اکنون در رده سیزدهم قرار دارند. با 9 گل خورده پس از ساندرلند قعرنشین با 10 گل خورده به عنوان بدترین خط دفاع لیگ. چلسی با احتساب دیدار کامیونیتی شیلد در 3 دیدار از 5 بازی آخرش شکست خورده... حقیقت این است این سرگیجه نه فقط به چلسی، بلکه به لیگ برتر 16-2015 تعلق دارد.

 

نویسنده:حمیدرضا صدر