سوته‌دلان میلانی و اینتری
نگاهی به جدول سری آ نشان می‌دهد غول‌های همین چند سال پیش چقدر کوچولو شده‌اند، چقدر شکننده، چقدر هراسان. میلان دیدارهای این هفته سری آ را در رتبه هشتم آغاز کرد: 17 امتیاز پایین‌تر از یوونتوس صدرنشین و اینتر کمی پایین‌تر. کمی پیشتر پیپو اینزاگی - پیپو کبیر - اعتراف کرد: «... قرار گرفتن در صف سه تیم اول جدول را فراموش کنیم» و حتی روبرتو مانچینی هم تلاش نکرده بود مثل همیشه برابر دوربین‌ها جمله‌های امیدوارکننده بر زبان آورد... خوش‌خیالی برخی از طرفداران میلان با ورود آلسیو چرچی بیش از حد مضحک بود. اینکه وقتی چرچی با پیراهن شماره 22 برابر دوربین‌ها کنار ریکی ساپونارا عکس گرفت چند نفری ترکیب آن‌ها را با ترکیب کاکا و گاتوزو مقایسه کرد! خواندن مصاحبه کاپیتان ریکاردو مونتولیوو نشان میداد در سن سیروی راه‌راه سرخ و سفید چه می‌گذرد. کاپیتان مونتولیوو گفت: «... هیچ کدام ما قابل مقایسه با بزرگان قدیمی باشگاه نیستیم» و افزود: «.. فاصله ما و میلان آن دوران فاصله زمین تا آسمان است». اینتری‌ها مدت‌ها است از خوش خیالی فاصله گرفته‌اند. حتی پیش از اخراج ماتزاری.
می‌گویند مصیبت زدگان یکدیگر را دوست دارند. می‌گویند سوته‌دلان گرد هم می‌آیند، یکدیگر را می‌فهمند...و چه چیزی نیشدارتر از این که دشمنان قدیمی زیر یک کلبه درددل می‌کنند... و البته چه مرهمی برای میلانی و اینتری‌ها تحمل پذیرتر از این که کنار هم در یک باتلاق دست و پا بزنند. آخرین باری که میلان و اینتر این چنین موازی و همساز کنار هم سقوط کرده بودند کی بود؟ سیزده سال پیش در فصل 2002-2001 بود که نه میلان در لیگ قهرمانان حضور داشت و نه اینتر... و اگر بخواهیم میلان و اینتر را توامان پایین‌تر از رتبه هفتم جدول ببینیم باید شصت سالی به عقب بازگردیم.
چه گذشت؟ مگر تا فصل 2011-2010 هر دو باشگاه در صف بهترین‌های ایتالیا نبودند؟ همان زمانی که میلان بر اینتر که پنج قهرمانی پی در پی سری آ را کسب کرده بود و در مجموع سه گانه را فتح کرده بود پیشی نجست؟... اینتر پس از 2010 عصر جدیدی را آغاز کرد. متوسط سن بازیکنان تیمی که بایرن مونیخ را در فینال لیگ قهرمان شکست داد نزدیک به 30 سال شده بود و و اینتر چاره‌ای جز انداختن پوست نداشت. نراتزوری دوست داشتنی مورینیو کمی پس از آن تیم دیگری شد. ترکیبی بدون خاویر زانتی، بدون استبان کامبیاسو، بدون دیگو میلیتو، بدون وزلی اشنایدر، بدون ماسیمو موراتی، بدون خیلی‌های دیگر... فاصله زمانی با آن دوران زیاد نیست ولی گویی چند دهه‌ای از 2010 فاصله گرفته‌ایم.
میلان هم رنگ باخته. میلان بدون گاتوزو تکل زن، بدون نستا خونسرد، بدون زلاتان جنگجو، بدون تیاگو سیلوا سرسخت، بدون برلوسکونی بلند پرواز پرگو... میلان بدون خیلی‌های دیگر. حتی قهرمانی غیر‌منتظره با آلگری هم سکوی پروازی برای قله‌های بلندتر برپا نساخت... همه این‌ها یعنی حالا هم میلان فقیر شده و هم اینتر. آن‌ها فقط طی فصل 2009-2008 بیش از 120 میلیون یورو در بازار انتقالات خرج کرده بودند و در تابستان 2014 کمتر از 30 میلیون یورو دست به جیب بردند. ارقام گذشته و امروز نشان میداد رویاها بر باد رفته‌اند. دستمزد بازیکنان میلان در این فصل 94 میلیون یورو است در حالی که در فصل 2012-2011 بیش از 160 میلیون یورو بود. دستمزد بازیکنان اینتر در این فصل به مرز 70 میلیون یورو رسیده، در حالی که در آن فصل 145 میلیون یورو بود. همه چیز در شهر نور و رنگ و مد و غذاهای خوشمزه کوچک شده و کوچک‌تر. دستمزد بازیکنان همه تیم‌ها کاهش یافته جز یوونتوس و رم. به همین دلیل هم یووه و هم رم آن بالا نشسته‌اند و میلان و اینتر این پایین. به همین دلیل آن‌ها از قهرمانی سری آ حرف می‌زنند و باشگاه‌هایی که دورانی را در سایه سپری کرده بودند سودای اروپایی یافته‌اند: لاتزیو، ناپولی، سامپدوریا، فیورنتنیا و حتی جنوا... طرفداران روسونری و نراتزوری روزگار محنت باری را سپری می‌کنند و می‌توان حال و هوایشان را فهمید. همه چیز یادآور قصه‌ها شده: روزی روزگاری میلان و اینتر... روزی روزگاری داربی دلا مادودینا..
